Τάσος Σοφούλης
Όταν άρχισε ο πόλεμος στην Ουκρανία το 2020, όσοι διατηρήσαμε την ψυχραιμία μας ναι μεν κατανοήσαμε το νόημα της Ουκρανικής αντίστασης όμως ταυτόχρονα είχαμε και το χειρότερο σενάριο στο μυαλό μας. Αυτό δεν ήταν άλλο από το άδειασμα της αντιστεκόμενης Ουκρανίας από την ”σύμμαχο” Αμερική η οποία έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο ακόμη μια φορά με την τοποθέτηση του μπουφονου Trump στην εξουσία. Η αμερικανική πολιτική ως άλλος Λεβιάθαν εργαλειοποίησε την θέληση των λαών της Ανατολικής Ευρώπης για αποδέσμευση από την Ρωσία η οποία έδειξε πως το ασιατικό της πνεύμα για επέκταση προς την Ευρώπη δεν ατρόφησε ποτέ είτε με Τσάρο, είτε με Στάλιν, είτε με Πούτιν. Άλλωστε το μογγολικό υπόστρωμα της Ρωσίας είναι βαθύτερο σε σχέση με το ευρωπαϊκό που γεωγραφικά αποτελεί το 10% της πετρώδους αυτής ομοσπονδίας σε πολιτισμικό και όχι μόνο επίπεδο. Ο Trump θύμισε τον πρόεδρο Bush και θα γίνει κατανοητό παρακάτω γιατί το γράφω.
Η αμερικανική πολιτική και η Ουκρανία θα μπορούσε να συγκριθεί με την πολιτική των ΗΠΑ στο Ιράκ. Το Ιράκ κάποτε ήταν σύμμαχος με τις ΗΠΑ διότι η κοσμική Μπααθική κυβέρνηση του Σανταμ Χουσείν πολεμούσε το Σιιτικό Ιράν. Συνεπώς οι Αμερικανοί εξόπλιζαν το Ιράκ ούτως ώστε να χτυπήσουν το επαναστατικό Ιράν και σαφέστατα να εξασφαλίσουν μια χώρα εν είδει περιπτέρου στην Μέση Ανατολή με στόχο τα πετρέλαια του Κουβέιτ. Όταν λοιπόν ο Σαντάμ Χουσείν διαφοροποιήθηκε από την ενεργειακή πολιτική το Αμερικανικό κατεστημένο σε ρόλο καουμπόι βομβάρδισε την Βαγδάτη ενώ ταυτόχρονα αναζοπύρωσε τις κοινωνικές ανισορροπίες της χώρας εργαλειοποιόντας τους Κούρδους τους οποίους τελικά και χρησιμοποιούν παρά βοηθούν όπως αφελώς πιστεύουν ορισμένοι.
Την Ουκρανία αν οι Αμερικανοί την ”βοήθησαν” αυτό ήταν για δύο λόγους : Πρώτων διότι τόσο το δόγμα Kissinger όσο και το δόγμα Brezinski ήταν υπέρ της παρέμβασης στην Ανατολική Ευρώπη αφενός και αφετέρου αμφότεροι ως στόχο έχουν την αντιστάθμιση της πολιτικής ισχύως απέναντι στο Ιράν που είναι πυρηνική δύναμη. Συνεπώς μια Ουκρανία επιθετική προς την Ρωσία συνέφερε την αμερικανική εξωτερική πολιτική αλλά η τοκογλυφία πάντα ότι δανείζει το παίρνει πίσω εις διπλούν.
Η υποστήριξη προς την Ουκρανία δεν ήταν βέβαια με το αζημίωτο και ο Ζελένσκι αυτό έπρεπε να το υπολογίσει απο το καλοκαίρι κιόλας όπου οι Αμερικανοί του έδωσαν ”ντιρεκτίβα” να μην χτυπάει ρωσικά διυλιστήρια και ο νοών νοείτω πλην των ανεγκέφαλων Τραμπιστών που ονειρεύονται παγκόσμια ειρήνη ενώ η ιστορία ποτέ δεν έδωσε σημασία στις προσδοκίες των ανθρώπων όπως είχε τονίσει ο Oswald Spengler. Ο Trump ως καλός businessman θεωρεί πως μια ”ειρήνη” της Ουκρανίας με την Ρωσία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την υποδούλωση των Ουκρανών, είναι μονόδρομος διότι η Αμερική θέλει τον πλούτο της Ουκρανίας σε ορυκτά και όχι μόνο. Η θηριωδία του J.D. Vans και του Trump απέναντι στον Ουκρανό πρόεδρο εμπίπτει στην νοοτροπία της αποικιοποίησης της Ευρώπης από την Αμερική όπου σε συνεργασία με τον εταίρο παίκτη της παγκοσμιοποίησης την Ρωσία θα περιορίσουν την Ευρώπη και θα της δημιουργήσουν μια εκ νέου ακαμψία στην μετά-Γιάλτα εποχή η οποία ανανεώνει το συμβόλαιο του 1945.
Να τονίσουμε σε αυτό το σημείο πως αυτή την φορά οι ΗΠΑ είναι πιο ύπουλες από το 1990, διότι εμφανίζονται με το προσωπείο της αντί-woke ρητορικής η οποία θα λειτουργήσει προς όφελος του βαθέως κράτους της Αμερικής με απώτερο σκοπό την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων της. Μια λοιπόν αναθεωρητική Αμερική απέναντι σε θεσμούς θα καταφέρει να διαρήξη το λεγόμενο ”Διεθνές Δίκαιο” και στο όνομα της αντί-woke κουλτούρας θα λειτουργεί ως ένας τιμωρός παγκοσμίως. Μέσα από αυτή την πολιτική η αποδυναμωμένη Ευρώπη θα γίνει το κλωτσοσκούφι τόσο της Μόσχας όσο και της Ουάσιγκτον και κάτι τέτοιο θα θέσει μια νέα εποχή μια Νέα Τάξη Πραγμάτων στην παγκόσμια σκακιέρα και αυτή δεν θα είναι άλλη από την επανεμφάνιση της Αμερικής ως τον σερίφη του κόσμου.
Ο Ζελένσκι έχει πολλά αρνητικά ως προσωπικότητα και πολιτικός, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να του χρεωσουμε δειλία γύρω από την υπεράσπιση της πατρίδας του και ας έχει ως αφετηρία όλη αυτή του η πολιτική μια σύντηξη από πρωσοπικό όφελος και στοιχεία πατριωτισμού. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε ως εθνικιστές να κατηγορήσουμε κάποιον που θέλει να υπερασπιστεί την πατρίδα του και σίγουρα δεν μπορούμε να πανηγυρίσουμε για το κατσαδιασμα του Trump ο οποίος ως γνήσιος καπιταλιστής θέλει μια άνευ όρων ”ειρήνη” η οποία θα του εξασφαλίσει φυσικούς πόρους.
Οι Δυνάμεις που θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον νέο αυτό κόσμο θα είναι οι αναθεωρητικές. Η αμφισβήτηση της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία όπως και η κατάργηση στην πραγματικότητα του Διεθνούς Δικαίου από την Αμερική θα ενισχύσουν τα αντίστοιχα αφηγήματα όπως αυτό της Τουρκίας η οποία μέσω του νεοθωμανισμού στην περιοχή θα επιδιώξει την δημιουργία ενος οριενταλικού ζωτικού χώρου με στόχο την Κύπρο τα νησιά του Αιγαίου και τα πάλαι ποτέ Σαντζάκια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Άλλωστε το είδαμε στον πόλεμο της Συρίας όπου η ΜΙΤ έφτιαξε ομάδες που συντόνιζαν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό προκειμένου να ανατρέψουν τον εθνικιστή πρόεδρο Μπασάρ Αλ Άσαντ με απώτερο σκοπό την τοποθέτηση μιας δοτής, στην πραγματικότητα κυβέρνησης, στα συμφέροντα της Τουρκίας και του Ισραήλ.
Σε δεύτερη ανάγνωση ο τσαμπουκάς του Trump απέναντι στον Zelenski αποκωδικοποιείται ως μια αμφισβήτηση της οποίας εθνικής βουλήσεως στα κράτη και στην αλαζονεία της (εκάστοτε) υπερδύναμης απέναντι στην οποία εθνική επιβίωση. Όπως είχε προειδοποιήσει και ο Carl Schmitt ”η Ευρώπη αν δεν θεσπίσει δικό της δίκαιο ο αιώνας που έρχεται θα την βρει γυμνή” συνεπώς λίγο αργά σκέφτηκε τον ευρωστρατό η ΕΕ όταν είχε εναποθέσει όλες της τις ελπίδες στους καρεκλοκένταυρους των Βρυξελλών οι οποίοι δεν αγωνίστηκαν ποτέ για την πραγματική Ευρωπαϊκή Ενότητα της οποίας η αιμορραγία υφίσταται από το 1945.
Εν κατακλείδι η Ουκρανία θα είναι το πρώτο θύμα της μεταπολεμικής Ευρώπης που θα έχει εδαφικές απώλειες και αυτή την φορά πιο βλαβερές για την ίδια από το 2014 που έχασε την Κριμαία. Η Δυτική Ουκρανία θα προσπαθήσει να επιβιώσει όμως η πίεση τόσο από Δύση όσο και Ευρασία θα είναι τέτοια που θα την αναγκάσουν να ταπεινωθεί. Οι Ανατολικοί Ρωσοφωνοι πληθυσμοί που διάλεξαν το αντάρτικο θα αποτελέσουν τους χωροφυλακες του φυσικού αερίου για την Ρωσία μέσα από αυτονομίες που ενδέχεται να αμφισβητηθουν στην πορεία αν πιστέψουν πολύ στην αυτονομία τους. Το συμπέρασμα λοιπόν που πρέπει να βγει είναι πως αφού οι ιμπεριαλιστες κατέστρεψαν την Μέση Ανατολή τώρα ήρθε η ώρα να Κανταφοποιήσουν την Ευρώπη η οποία απέδειξε πως δεν μπόρεσε ποτέ να αυτονομηθεί από τα συμφέροντα της Γιάλτα και τώρα που το αντιλήφθηκε είναι πλέον αργά.
