Τρεις από αυτούς τίναξαν την μπάνκα στον αέρα: οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και η Τουρκία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτάχυναν με την ποιοτική παραγωγή προηγμένων τεχνολογιών και από αυτή την άποψη ξεπέρασαν την Κίνα και ξεπέρασαν και την Ευρώπη, η οποία, για άλλους λόγους, έχει καθυστερήσει σχεδόν μια δεκαετία. Έχουν επιβεβαιώσει την οικονομική τους υπεροχή και ακόμη και την πιο πρόσφατη ενεργειακή υπεροχή τους και έχουν εξασφαλίσει το 20% της παγκόσμιας παραγωγής αργού πετρελαίου και το 25% του φυσικού αερίου. Κατάφεραν να επιβεβαιώσουν τον ρόλο τους ως «playmakers» στους στρατηγικούς τομείς του κόσμου, ακόμη και διαχειρίζοντας τους «από μακριά», έλαβαν το ρωσικό δώρο της αναγέννησης του ΝΑΤΟ και έκαναν τη Βαλτική, μια θάλασσα του Ατλαντικού. Από την άλλη το Starlink, με 6.400 δορυφόρους, έχει νικήσει το γεωστατικό δίκτυο και κυριαρχεί στις παγκόσμιες στρατηγικές επικοινωνίες. Τέλος, με καινοτόμο πολιτική για τις νεοφυείς επιχειρήσεις και ένα νέο όραμα για τη σχέση κράτους και κεφαλαίου, έχουν τουλάχιστον ένα πλεονέκτημα έναντι όλων.
Το Ισραήλ έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη των αραβικών κρατών που ενδιαφέρονται για το ρόλο του ως ενεργειακού κόμβου Μέσης Ανατολής και εργάζεται ακούραστα για να δημιουργήσει το Μεγάλο Ισραήλ, τον χάρτη του οποίου επιδεικνύουν στο περιβραχιόνιο του στρατού τους (πολύ μεγαλύτερο από ότι είναι σήμερα). Σε περισσότερο από ένα χρόνο σφαγών αμάχων, που σημαδεύτηκε από «αριστουργήματα», όπως η έκρηξη των τηλεειδοποιητών στον Λίβανο, αύξησε επιδεικτικά τη δύναμή του, την επικράτειά του και τις σαφείς φιλοδοξίες του.
Η Τουρκία, με μια αξιοθαύμαστη πολιτική διαχείριση από την οποία πρέπει να διδαχθούμε σοβαρά, κατάφερε να αναλάβει μια πολιτικο-διπλωματική κεντρική θέση που ξεπερνά το περιφερειακό επίπεδο και έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο στο νεο-οθωμανικό της σχέδιο, με επιτυχίες στη Συρία και το Αζερμπαϊτζάν.
Τρεις είναι και οι φετινοί χαμένοι
Η Μόσχα έπρεπε να μαζέψει τα θραύσματα. Όχι μόνο δεν έχει καταφέρει ακόμα να σπάσει στο Donbass, αλλά από αυτό το καλοκαίρι έχει ένα ουκρανικό αγκάθι στην ίδια τη Ρωσία και παρόλο που το Κρεμλίνο είχε ανακοινώσει ότι θα το ξεφορτωθεί σε ένα μήνα, δεν το έχει πετύχει. Στο Sahel, όπου πήρε την θέση της Γαλλίας, η Ρωσία έχει χάσει αρκετές μάχες φέτος με ισλαμιστές, που διπλασίασαν επίσης τα εδάφη που ελέγχουν. Η Μόσχα απωθήθηκε ακόμη και από τη Συρία. Οι οικονομικές συνθήκες ακόμα και η πολεμική βιομηχανία (επίσημη πηγή ο Ρώσος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης…), είναι ανησυχητικές. Στη σύνοδο κορυφής των BRICS, οι θέσεις του Κρεμλίνου δεν έγιναν αποδεκτές από κανέναν, ενώ οι σινο-ινδικές μεσολαβήσεις ξεχωρίζουν στον ορίζοντα ενός συναρπαστικού παιχνιδιού στον Ινδο-Ειρηνικό, που βλέπει τη στρατιωτική αναζωπύρωση της Ιαπωνίας. Πέρα από τις τρομακτικές πλέον πυρηνικές απειλές, η Μόσχα προσκολλάται στην ελπίδα ότι ο Trump θα σώσει το πρόσωπό της και τη σταθερότητά της.
Το Ιράν έχει υποστεί εσωτερικές και εξωτερικές αποτυχίες, που του στοίχισαν τη Συρία και ίσως τον Λίβανο και φαίνεται ότι συνόδευσαν ένα εσωτερικό σχέδιο επικείμενης αλλαγής καθεστώτος.
Η Γερμανία, ο κύριος στρατηγικός-οικονομικός στόχος του ρωσοαμερικανικού πολέμου στην Ουκρανία, είναι κυριολεκτικά κομματιασμένη, φέρνοντας μαζί της την εξάντληση της ευρωπαϊκής ώθησης.
Σε αντιδιαστολή τώρα…
Έχουμε την ολοένα και πιο διαδεδομένη πεποίθηση ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει κατεύθυνση, λειτουργία και ταχύτητα. Δεν ξέρουμε πόσο μπορεί να έχει ακολουθηθεί αυτή η πεποίθηση και κυρίως από ποιον, αλλά είναι ήδη κάτι. Εν τω μεταξύ, έχουμε ανακαλύψει εκ νέου, έναν σημαντικό πολιτικό ρόλο για την Ιταλία, τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και σε κατευθύνσεις στη Μεσόγειο, στην Αφρική, ακόμη και στον Ινδο-Ειρηνικό.
Στο μεταξύ
Σε οικονομικό επίπεδο, συνεχίστηκε η τάση συγκέντρωσης του πλούτου και η κοινωνική παρακμή των μεσαίων στρωμάτων. Αυτό θέτει ολοένα και περισσότερο σε κίνδυνο τη συνέχεια του κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη, που επίσης καταδικάζεται από τη δημογραφία. Αυτό ισχύει για όλη την Ευρώπη.
Σε πολιτικό/κοινωνικό επίπεδο, επιβεβαιώθηκαν δύο σχετικά και θετικά στοιχεία.
Η ψυχολογική ήττα και η αδυναμία να υπάρξει μια γραμμή από την πλευρά της αριστεράς, που τώρα έχει καταφύγει σε υστερικά φετίχ (αντιφασισμός, αντιπατριαρχία, woke κουλτούρα) και που έχει ηττηθεί παντού στην Ευρώπη αλλά ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως συνέβη ακόμη ότι, όταν όπου καλούνται στη δοκιμασία οι λαϊκιστές και δεξιοί δημαγωγοί, αναγκάζονται παντού να εγκαταλείψουν τις ηλίθιες κορώνες τους και να προσαρμοστούν. Πράγμα που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εξυπηρετεί σε κάτι: από εδώ μπορεί να προκύψει μια ρεαλιστική ικανότητα, που τουλάχιστον μεταφέρει κάποιον καλοπροαίρετα και με φυσικό τρόπο, σε νέες πολιτικές διοικήσεις. Δυστυχώς αργήσαμε και σε αυτό, γιατί μια πρόχειρη σύνθεση μεταξύ κεφαλαίου και κράτους, μεταξύ εκσυγχρονισμού και συνέχειας, μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, μεταξύ κανόνων και ελευθερίας προσφέρθηκε στις ΗΠΑ από τον Elon Musk, ο άνθρωπος των 6.400 δορυφόρων σε τροχιά. Προφανώς είναι μια αμερικανική σύνθεση, βασισμένη στην νοοτροπία των πιστολέρο της αμερικανικής Δύσης. Η δικιά μας πρέπει να είναι διαφορετική, αλλά, πάνω απ’ όλα πρέπει να υπάρξει.
Από όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι φέτος έχουν έρθει στο φως πολλά θέματα. Αλλά θα πρέπει να ετοιμαστούμε…
